Powstanie Warszawskie - umiłowanie Ojczyzny i wolności.

   1 sierpnia 1944 roku Warszawa stanęła do heroicznej walki.

Była to największa akcja zbrojna podziemia w okupowanej przez Niemców Europie. Przystąpiło do niej około 40 tysięcy powstańców. Było to pokolenie "kolumbów" - urodzone i wychowane w Polsce, która po ponad 100 latach niewoli odzyskała niepodległość - wychowane na szlachetnych ideałach patriotyzmu i honoru.

   Od wielu lat w mediach, literaturze i wśród historyków trwa spór nad sensem wybuchu Powstania Warszawskiego.

Według żyjących jego uczestników powstanie musiało wybuchnąć.

Polacy mieli dosyć strachu. Przez 5 lat wojny byli bezlitośnie prześladowani i mordowani. Codziennością były łapanki, rozstrzelania, obozy zagłady i wysyłki na roboty do Niemiec. Nie było polskiej rodziny, w której ktoś nie zginąłby z rąk niemieckich.

Polacy mieli prawo i obowiązek walczyć o swoją wolność. Chcieli bezpiecznej i wolnej Polski.

Powstanie Warszawskie było koniecznością, bez żadnej alternatywy.

Hitler planował zniszczyć Warszawę. Nienawidził tego miasta jako siedliska polskiej dumy, patriotyzmu i katolicyzmu.

Krajowi dowódcy nie mieli wówczas świadomości co do postanowień tajnych traktatów z konferencji w Teheranie. Liczyli, że uda się wyzwolić Warszawę, a wtedy przyjdzie Armia Czerwona.

   Powstanie Warszawskie zakończyło się klęską. Są jednak klęski, w których drzemie ukryte zwycięstwo.

Heroiczna postawa bohaterów wpływa na kolejne pokolenia Polaków.

Bezwarunkowo oddawajmy im Cześć i Chwałę, tak jak oni bezwarunkowo oddali swoje życie.

   Nie dajmy zniszczyć pamięci o nich zwolennikom, tych którzy stali na drugim brzegu Wisły i patrzyli na ich śmierć.